Τι μας επιφυλάσσει η επόμενη 20ετία? Κανείς δε ξέρει. Κάθε άνθρωπος την φαντάζεται διαφορετικά. Ο ένας να έχει πολλά χρήματα, ο άλλος κοινωνική καταξίωση… Εγώ ελπίζω να τα έχω όλα. Και κοινωνική καταξίωση, και δόξα και ευτυχισμένη οικογένεια… Ίσως να ζητάω πολλά αλλά αυτά είναι τα standards μου και τα όνειρα μου όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου στα 40 του. «Είναι ακόμα μακριά» σκέφτομαι, «έχω χρόνο μέχρι τότε» λέω σιγά. Δεν θέλω να τελειώσει η φοιτητική μου ζωή… Δεν είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω ακόμα την αληθινή πλευρά της καθημερινής ζωής. Όταν ήμουν μικρή αναρωτιόμουν, όπως κάθε μικρό κοριτσάκι : « θα κάνω οικογένεια, θέλω να παντρευτώ μέχρι τα 40 μου». Το σκέφτομαι και γελάω.. Είχα και άλλα όνειρα… Να γίνω μία πετυχημένη μπαλαρίνα, να με χειροκροτεί ο κόσμος σε κάθε μου παράσταση, να με αγαπάει το κοινό και να κερδίζω πολλά χρήματα. Δεν έγινα μπαλαρίνα, αλλά ευελπιστώ να γίνω μία δυνατή δημοσιογράφος που έχει όμως τις ίδιες απαιτήσεις : δόξα, καταξίωση, χρήματα.
Βέβαια με την σημερινή κατάσταση κανείς πλέον δεν κάνει όνειρα. Όλοι φαίνονται τόσο σοβαροί, και οι προβληματισμοί τους είναι οι ίδιοι με τους δικούς μου… Εγώ είμαι 21, αυτοί είναι 41… Υπάρχει διαφορά. Όταν ήταν σαν και μένα άραγε ποια ήταν τα όνειρά τους?
Φοβάμαι ακόμα μην οι προβληματισμοί μου δεν γίνουν πραγματικότητα. Ο φόβος βέβαια κάθε 20άρη. Θυμάμαι όσο πήγαινα σχολείο το μόνο μέλημά μου ήταν να περάσω στο πανεπιστήμιο και μετά όλα μου τα προβλήματα θα λυνόντουσαν. Έτσι πίστευα. Όμως δεν είναι τα πράγματα τόσο ρόδινα. Μετά το πανεπιστήμιο τι επικρατεί? Πολλές φορές αποφεύγω να σκέφτομαι το μέλλον. Ίσως επειδή δεν ξέρω ακριβώς τι μου επιφυλάσσει και φοβάμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα κατάμουτρα. «Μια χαρά είμαι με τα χρήματα των γονιών μου. Δεν φοβάμαι τίποτα» σκέφτομαι αλλά ξέρω πως είναι λάθος.
Τι θα γίνω στην επαγγελματική μου ζωή? Θα είμαι ευτυχισμένη? Θα κάνω οικογένεια? Θα είμαι υγιής? Αυτές οι ερωτήσεις κάποτε ήταν όνειρα, τώρα έγιναν προβληματισμοί.
Πλέον έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του τι θέλω πραγματικά να γίνω, χωρίς όμως να είμαι σίγουρη για το αν θα πραγματοποιηθεί. Σπουδάζω δημοσιογραφία, είμαι στο 3ο έτος και σκέφτομαι το πολεμικό και το πολιτικό reportage. Θέλω να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια σε 4 -5 χρόνια και εύχομαι να είμαι υγιής… Πλέον κατέληξα στο τι θέλω να γίνω αλλά ακόμα με αμφιβολίες εάν οι απαιτήσεις μου θα πραγματοποιηθούν. Ακόμα περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως ένα παιδί 20 ετών δεν είναι σωστό να σκέφτεται τι θα απογίνει στα 40 του…. Κάποιος είπε κάποτε «ζήσε το σήμερα, ξέχνα το χθες και άσε το αύριο» και ίσως αυτό να είναι το πιο σημαντικό. Δεν είναι ανάγκη να μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτόμαστε πως θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε… Απλά αφήνουμε τον χρόνο να περάσει και αρπάζουμε τις ευκαιρίες που έρχονται μπροστά μας. Δεν πρέπει να προκαθορίσουμε εμείς την ζωή μας. Ίσως έτσι τα όνειρα μας να μην πραγματοποιηθούν και τα «θέλω» μας να βουλιάξουν. Ζήσε όπως θες εσύ και… Carpe Diem…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου