Nέοι και πολιτική

Ασχολούνται οι νέοι με την πολιτική; Ενδιαφέρονται για τα κοινά; Ποιά η άποψή τους; Είναι ερωτήσεις που συνήθως απαντώνται βλέποντας τους νέους να λένε πως η πολιτική τους έχει αποθήσει λόγω των γεγονότων. Αυτό καταγράφεται και στις συχνές δημοσκοπήσεις που βγαίνουν κατά καιρούς στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όπου βλέπουμε μία αποχή από την νεολαία, μία αποστροφή θα μπορούσε να πει κανείς, για τα κοινά ζητήματα και την πολιτική. Ωστόσο, υπάρχουν άλλοι νέοι που θεωρούν πως η πολιτική είναι ένα αδιαμφισβήτητο κομμάτι της ζωής του κάθε πολίτη. Είναι παιδιά που μέσω των παρατάξεων στα Πανεπιστήμια δίνουν το παρόν δείχνοντας πως η πολιτική τελικά μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα,γιατί είναι ενδιαφέρουσα, αρκεί να υπάρχει κοινή αντίληψη ότι επιτελούν το καθήκον τους ασχολούμενοι με τα κοινά. Δεν είναι όμως απαραίτητο όταν κάποιος ενδιαφέρεται για την πολιτική να είναι εγγεγραμμένος σε κάποια παράταξη. Το θέμα είναι να είναι αρκετά ενημερωμένος για την επικαιρότητα, να είναι έτοιμος να απαντήσει σε ζητήματα που θα του τεθούν, να μπορέσει να τεκμηριώσει την άποψή του. Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι το χάσμα των γενεών έχει διευρυνθεί σήμερα περισσότερο από ποτέ. Οι νέοι απορρίπτουν τα παλιά πρότυπα, τα μοντέλα πολιτικής του χθες. Έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, στρέφονται στον αθλητισμό, στις οικονομικές, στις πολιτισμικές και οικολογικές ανησυχίες, αλλά και στα μηχανάκια, στους υπολογιστές, στη διασκέδαση με τις όποιες ακραίες εκφάνσεις της.

Συνήθως οι νέοι παραπονιούνται πως δεν υπάρχει κάποιος ικανός πολιτικός που θα τους ωθήσει να ασχοληθούν εντατικά με την πολιτική. Βέβαια μία πιό εμπεριστατωμένη άποψη συχνά προέρχεται από το οικογενειακό περιβάλλον, η πολιτική άποψη δεν είναι κάτι αντικειμενικό, είναι κάτι που σχηματίζεται από το γενικότερο περιβάλλον που μεγαλώνει κάποιος. Άλλωστε, ο μεγαλύτερος εχθρός της Δημοκρατίας, έλεγαν οι αρχαίοι, είναι η μη συμμετοχή στα κοινά...

Βασίλης, φοιτητής Κοινωνιολογίας, 22 ετών : «Θεωρώ πως κάθε νέος πρέπει να ασχολείται με την πολιτική γιατί ο σωστός πολίτης είναι ενεργός πολίτης. Μεγάλο ποσοστό όμως των νέων σήμερα ενδιαφέρεται για τα κοινά και αυτό γίνεται κατανοητό από την συμμετοχή τους στα κοινά των σχολών τους. Το ενδιαφέρον των νέων για την πολιτική είναι σημαντικό γιατί έτσι διαμορφώνουν χαρακτήρα, σκέψη και κρίση. Η κατάσταση σήμερα δεν θυμίζει τίποτα από την εποχή των γονιών μας. Η γενιά τους καθιερώθηκε ως η πιό « πολιτικοποιημένη γενιά», μία γενιά που πέρασε από σκαμπανεβάσματα πολιτικά, που αγωνίστηκε για τα κοινά του τόπου, που η πολιτική τους ενασχόληση δεν ήταν ένα απλό χόμπυ, αλλά αποτελούσε μέρος μίας ιδεολογίας. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά... »

Νώντας, φοιτητής Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων, 21 ετών : «Η πολιτική είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους άμεσα. Δεν πιστεύω πως η ενασχόληση με την πολιτική (με τη 'στενη' της έννοια) είναι απαραίτητο στοιχείο κάθε ανθρώπου. Δε χρειάζεται να γίνουμε όλοι βουλευτές, ούτε χρειάζεται να είμαστε εγγεγραμμένοι στα αρχεία μίας πολιτικής παράταξης για να θεωρούμαστε πολιτικοποιημένοι. Πρέπει όμως να βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας αφού οι πολιτικοί μέσω της πολιτικής που ασκούν διαμορφώνουν τη ζωή μας και το μέλλον μας. Κατά τη γνώμη μου πολλοί νέοι σήμερα θα έπρεπε να έχουν πολύ μεγαλύτερη συναίσθηση και γνώση των αποφάσεων που λαμβάνονται χωρίς αυτούς, για αυτούς. Η απουσία πολιτικής άποψης δείχνει απουσία κρίτικής ικανότητας, πράγμα απαραίτητο για ένα υγιές μέλλον.»

Θάλεια, Μαθήτρια Λυκείου, 18 ετών : «Είναι αλήθεια ότι η νεολαία δεν συμμετέχει ενεργά στις μέρες μας. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει κάποια αιτία πίσω απο αυτό το γεγονός. Είναι αλήθεια όπως ειπώθηκε ότι απο το λυκείο οι νέοι έχουν φορτωθεί με ατέλειωτες ώρες μαθημάτων, όμως δεν πιστεύω ότι μετά στο πανεπιστήμιο αναζητούν μόνο την διασκέδαση. Ακούγωντας απο άτομα της ηλικίας του πατέρα μου για τα τότε φοιτητικά κινήματα και τις φοιτητικές πρωτοβουλίες, πιστεύω ότι η σημερινή φοιτητική νεολαία δεν έχει πολλά κοινά σημεία, δεν έχει εκείνη την δυναμική, εκείνη την θέληση για συμμετοχή και την ενότητα. Δεν έχει ωστόσο και την ίδια πολιτική κατάσταση να αντιμετωπίσει. Πρωτοβουλίες και θέληση για συμμετοχή θεωρώ και έχω δει ότι υπάρχει, έστω και απο μερίδα ατόμων. Το πολιτικό σκηνικό μάλλον δεν εμπνέει για συμμετοχή της νεολαίας, νομίζω όχι άδικα. Η συμμετοχή στα κοινά συνοδεύεται επίσης είτε απο φιλοδοξίες είτε απο φόβους. Υπάρχουν κάποιοι που συμμετέχουν για την εκπλήρωση προσωπικών τους συμφερόντων πράγμα πολύ κοινό. Νομίζω ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη, ότι η νεολαία ακόμα δεν έχει βρεί την δυναμική της, αλλά αν της δοθεί το ερέθισμα θα το κάνει. Τουλάχιστον ας έχουμε την αισιοδοξία των νέων.»

Γιάννης, Μεταπτυχιακός φοιτητής Πολιτικών Επιστημών, 24 : «Η σημερινή νεολαία έχει αρχίσει και είναι πολύ πιο πολιτικοποιημένη. Είδαμε ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα στους δρόμους όλης της Ελλάδας να διεκδικεί μια καλύτερη παιδεία, να προστατεύει το αρ.16 από την ιδιωτικοποίησή της παιδείας, είδαμε μαθητές/τριες φοιτητές/τριες να συμμετέχουν σε συζητήσεις, εκδηλώσεις, γενικές συνελεύσεις σχολών και σχολείων με αξιόλογα πολιτικά επιχειρήματα. Αυτό όμως που ισχύει για αυτά τα παιδιά βέβαια δεν ισχύει για όλους τους νέους. Παρατηρούμε ότι υπάρχουν νέοι και νέες που δεν σηκώνονται από τον καναπέ παρά μόνο για να πάνε για καφέ απαξιόνoντας την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα. Η απομάκρυνση αυτή δεν αποτελεί παρά προϊόν μιας αντίληψης, που τείνει να γίνει κυρίαρχη ανάμεσα στους νέους, πως όλα γίνονται για την καρέκλα. Πως η ηθική και το συλλογικό καλό θυσιάζονται για χάρη του προσωπικού συμφέροντος. Με βάση την ίδια αντίληψη όλοι οι πολιτικοί θεωρούνται περίπου οι ίδιοι και συνεπώς η ψήφος του πολίτη, πόσο μάλλον η συμμετοχή στην πολιτική, δεν έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Να σταθούμε κριτικά και απέναντι στα κόμματά μας, όσοι συμμετέχουμε σε κόμματα. Μόνο έτσι μπορούμε να κερδίσουμε ξανά τη χαμένη εμπιστοσύνη των νέων που θα είναι οι αυριανοί πολίτες.»

Βιέννη –Δούναβης -Μπρατισλάβα

Κυριακή του Λαζάρου, μπαίνω στο μετρό της Βιέννης και περιμένοντας στην αποβάθρα να έρθει ο συρμός πέφτει το μάτι μου πάνω σε μία διαφήμιση με σλόγκαν «Bratiswien – Wienslava, Central Danube Twin City Line» και από κάτω με μικρά γράμματα στα γερμανικά «ταξιδέψτε στην Bratislava από την Βιέννη αυθημερόν με καράβι στον Δούναβη, εισιτήρια πωλούνται στην Schwedenplatz». Με τον πατέρα μου και συναδέλφους του αποφασίζουμε να κάνουμε το ταξίδι μέσω του Δούναβη την επόμενη μέρα μιάς και για τους Αυστριακούς και τους υπόλοιπους Καθολικούς ήταν Δευτέρα του Πάσχα, άρα αργία. Αλλάζουμε πορεία και κατευθυνόμαστε προς την Πλατεία Σουηδίας, όπως αναγραφόταν στην διαφημιστική πινακίδα, για να αγοράσουμε τα εισιτήρια. « 60 Euros per person. Check in is at 8.30, departure at 9. You must have with you your identity card or passport! »
Την επόμενη μέρα και στις 8 και μισή όπως μας είχε υποδείξει ο πωλητής ήμασταν στην αποβάθρα, στο κανάλι του Δούναβη που διασχίζει την Βιέννη, για να αναχωρίσουμε για Bratislava. Η διαδρομή διήρκησε μόνο 1 ώρα και 10 λεπτά. Φεύγοντας από Βιέννη αποχαιρετούσαμε τα νεοκλασσικά κτήρια και στη διαδρομή παρατηρούσαμε τα μικρά «καταφύγια» των ψαράδων στις όχθες του Δούναβη, ξύλινα και περιτριγυρισμένα από δάσος. Επίσης μικρά και γραφικά χωριά διακρίνονταν δεξιά και αριστερά μας. Το σκηνικό δεν άλλαξε ιδιαίτερα μέχρι την Bratislava.
Μπαίνοντας στην σλοβάκικη πρωτεύουσα αντικρίσαμε την εικόνα μίας ανερχόμενης ευρωπαϊκής πλέον πόλης με διάφορες διαφημιστικές πινακίδες να καλύπτουν τις προσόψεις των κτηρίων αλλά και σε πολλά από αυτά να κυματίζει η Ευρωπαϊκή σημαία . Το catamaran σταμάτησε στην προβλήτα και κατά την αποβίβασή μας, μας προσέγγισε μία ψηλή, λεπτή, ξανθιά κοπέλα - χαρακτηριστική σλοβάκα - για να μας προτείνει την ξενάγηση με ένα κόκκινο τρενάκι στα μνημεία της παλιάς πόλης.
Ξεναγός μας ο George, ένα νεαρό παιδί με άριστη γνώση των αγγλικών και των γερμανικών, μας υποδέχθηκε με πολλή χαρά και προθυμία να μας μάθει την ιστορία της πόλης του.
Ξεκινήσαμε και η πρώτη στάση ήταν το Εθνικό Μουσείο της Σλοβακίας το οποίο όπως μας ανέφερε ο George είναι το μεγαλύτερο μουσείο και πολιτιστικό ίδρυμα στη Σλοβακία. Περάσαμε στην συνέχεια μπροστά από το Casino της πόλης και έπειτα κάναμε μία στάση μπροστά στο Σλοβάκικο Εθνικό Θέατρο. Εκεί ο George μας παρουσίασε και ένα άλλο «μνημείο» της πόλης του, με περίσια περιφάνεια, ένα υποκατάστημα των McDonald’s. Εκεί φάνηκε άλλωστε και το απωθημένο που είχε αφήσει πίσω της η Σοβιετική επιρροή. Οι επιβάτες αντέδρασαν με ειρωνικά χαμόγελα στην αναφορά αυτή.
Επόμενη στάση : Εθνική Τράπεζα της Σλοβακίας. Ένα μοντέρνο γυάλινο κτήριο, με μία γιγάντια απεικόνιση του κέρματος του ενός Ευρώ η οποία σου υπενθημίζει το πόσο σημαντικό είναι για τους Σλοβάκους η εισαγωγή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον Δυτικό πιά κόσμο. Δίπλα ακριβώς και σε ένα κτήριο με «μοντέρνα» αρχιτεκτονική, με σχήμα ανάποδης πυραμίδας, στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία της κρατικής ραδιοφωνίας. Τελευταία στάση μας με το τρενάκι ήταν το Κάστρο της παλιάς πόλης το οποίο έγινε γνωστό από την πριγκίπισα Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας η οποία έγινε βασίλισσα της Ουγγαρίας το 1740 και κατοίκησε στο κάστρο για να βρίσκεται κοντά στην γεννέτηρά της την Βιέννη και την πρωτεύουσα του Βασιλείου της την Βουδαπέστη. Εκεί η θέα είναι απλά μαγευτική, ο Δούναβης ρέει προς την Μαύρη θάλασσα κάτω από το Κάστρο. Ο George έρχεται προς το μέρος μας και μας λέει πως από το Κάστρο βλέπει κανείς ξεκάθαρα τις δύο όψεις που έχει πραγματικά η πρωτεύουσα: την καλή, ζωντανή και τουριστική μεριά και την άχαρη, άσχημη και μή τουριστική μεριά. « The other side of the city isn’t pretty » λέει στον πατέρα μου. Και όντως έτσι ήταν. Από την μία βλέπεις τα χαμηλά σπιτάκια με τις κεραμυδοσκεπές και τους ήρεμους, καθαρούς δρόμους και από την άλλη διέκρινες ψηλές, αδιάφορες πολυκατοικίες, στιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη, νέφος και στο βάθος τις δεκάδες καμινάδες από τα εργοστάσια.
Η βόλτα μας με το τρενάκι έφτανε στο τέλος της. Ο οδηγός μας άφησε σε ένα από τους κεντρικούς δρόμους από τον οποίο είχαμε πρόσβαση στην παλιά πόλη.
Μπαίνοντας στην παλιά πόλη νομίζεις πως μπαίνεις σε σκηνικό ταινίας ή μάλλον σε κάποιο κουκλόσπιτο. Όλα είναι καθαρά, ήρεμα... Τα διάφορα χρώματα στις προσόψεις των κτηρίων και το πόσο προσεγμένα είναι σου δίνουν την εντύπωση πως μάλλον αυτό που αντικρίζεις δεν είναι αληθινό. O George μας πρότεινε να πάμε να δούμε την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης και μετά να φάμε στο Seigner... Πρώτα πήγαμε στην πλατεία. Όταν φτάσαμε είδαμε μπροστά μας την Ελληνική πρεσβεία, την Ιαπωνική και την Γαλλική, ένα Βιεννέζικο καφέ και μια εκκλησία... Στο Κέντρο της πλατείας γίνοταν ένα μίνι bazar όπου οι τουρίστες είχαν την ευκαιρία να αγοράσουν διάφορα μικρά souvenirs από τις διάφορες παράγκες... Τα κέλυφη των αυγών, βαμμένα σε διάφορα χρώμματα λόγω του Πάσχα, μπαλίτσες μάλλινες όπου πάνω ήταν γραμμένο το όνομα Bratislava.
Αποφασίζουμε να πάμε να φάμε πάντα υπό τις οδηγίες του ξεναγού μας. Το εστιατόριο δεν απείχε πολύ, άλλωστε όλα στην παλιά την πόλη είναι κοντινά. Φτάνουμε στο κεντρικό δρόμο Έξω από το εστιατόριο υπήρχε μία χρυσή πλάκα στην οποία ήταν γραμμένη η ιστορία μίας εκ των πιό παλιών οικογενειών της Σλοβακίας... των Seigner... Καθόμαστε και περιμένουμε τον σερβιτόρο να πάρει την παραγγελία. Όταν πιά του εξηγούμε τι θα πάρουμε μας ρωτάει εάν θέλουμε κάτι να πιούμε. Λέμε πως θέλουμε κρασί και γύρνόντας προς το μέρος μου μου λέει «We have also Coca Cola if you want» . Εγώ του απάντησα πως δεν ήθελα και μου απαντάει με λίγο παραξενεμένο ύφος «We have Diet Coca Cola also....». Ο τρόπος προσέγγισής του πρόδιδε ένα αίτημα για δυτικό τρόπο ζωής.
Η ημέρα μας συνεχίστηκε στα διάφορα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης όπου υπήρχαν μικρά μαγαζιά με αντίκες και μικρές galleries. Σκεφτήκαμε λοιπόν να περάσουμε στην απέναντι όχθη και να πάμε σε ένα ψηλό γυάλινο πύργο, το οποίο είχαμε δει απο το καράβι την ώρα που φτάναμε στην Bratislava και ρωτώντας μας το πρότειναν σαν ένα ωραίο και μοντέρνο καφέ με πανέμορφη θέα στον Δούναβη και με πανοραμική θέα της πόλης. Εκεί τελείωσε και η τουριστική μας βόλτα στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Γυρίσαμε στον τόπο συνάντησής μας με τους υπόλοιπους τουρίστες και μπήκαμε στο πλοίο για την επιστροφή μας στη Βιέννη.

Σπύρος Ορνεράκης : Ο πρωτοπόρος της σάτιρας

Ο γνωστός σε όλους μας δημιουργός της "Σχολής Ορνεράκη", της πιο οργανωμένης σχολής σκίτσου στην Ελλάδα, Σπύρος Ορνεράκης είναι από της αναγνωρίσιμες γραφίδες του Ελληνικού Τύπου, της εποχής μας, και φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις. Με τις προσωπογραφίες του και το πηγαίο του χιούμορ, έχτισε «σχολή» και δημιούργησε ένα ολόκληρο ρεύμα προσωπογράφων στις Ελληνικές εφημερίδες.
Γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1942. Σε ηλικία 18 ετών φτάνει στην Αθήνα, όπου και σπουδάζει στο Α.Τ.Ι. σκηνογραφία και διακόσμηση. Ξεκίνησε να σκιτσογραφεί το 1971 στο περιοδικό «Ταχυδρόμος». Από τότε μέχρι σήμερα ο Σπύρος Ορνεράκης μπήκε στο σπίτι μας και ανελλιπώς ο κόσμος τον διαβάζει και οι εφημερίδες ζητούν ένα σκίτσο του να κοσμήσει τις σελίδες τους. Δίνει σκίτσα στα «ΝΕΑ» όπου συνεχίζει να εργάζεται μέχρι σήμερα, αλλά και σε πολλές άλλες εφημερίδες. Στην πολυετή καριέρα του συνεργάστηκε με εφημερίδες όπως το «Βήμα», την «Καθημερινή», την «Πρωινή», την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» και άλλες ελληνικές εφημερίδες.
Το 1974, την εποχή του δημοψηφίσματος, οι αφίσες του ενάντια στην επιστροφή του βασιλιά, κάνουν πάταγο και τα σχέδια του επαναχρησιμοποιούνται ακόμη και στις μέρες μας. Το 1975, καταγράφει για τον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» τις δίκες της Χούντας και την ίδια χρονιά, παίρνει το δεύτερο βραβείο στην παγκόσμια έκθεση πολιτικής γελοιογραφίας που πραγματοποιείται στην Ελλάδα.
Το 1991, ο Διευθυντής της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ", κ. Λέων Καραπαναγιώτης, ανέθεσε στον Σπύρο Ορνεράκη την κάλυψη με σκίτσα της Δίκης Κοσκωτά, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα. Μετά το τέλος της δίκης τα σκίτσα αυτά συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν σε βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΔΑΜ με τον τίτλο "ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΙΚΗΣ". Ένα σκιτσογραφικό ρεπορτάζ, μια διαφορετική απεικόνιση των γεγονότων, την οποία δεν κατέγραψαν ή προσπέρασαν βιαστικά οι κάμερες και τα κείμενα των δημοσιογράφων. Αξιοπρόσεκτο αποτύπωμα, είναι μεταξύ άλλων, το σκίτσο της τραγικής κατάρρευσης του Κουτσόγιωργα στο κάθισμά του. Φυσικά ο Σπύρος Ορνεράκης ξετύλιξε το ταλέντο του και σε άλλα έντυπα μέσα εκτός των εφημερίδων.
Συνεργάζεται με πολλά ειδικά περιοδικά και περιοδικά ποικίλης ύλης, κάνει εξώφυλλα και εικονογραφήσεις σε παιδικά βιβλία, διηγήματα, εικονογραφήσεις στον ΟΕΣΒ κλπ. Επίσης ασχολείται με το θέατρο και την τηλεόραση ως σκηνογράφος και σκιτσογράφος. Το κερασάκι στην τούρτα της τηλεοπτικής του καριέρας έμελε να είναι η επιτυχημένη συνεργασία του με την ΕΡΤ και τα «Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα». Για τουλάχιστον τρεις χρονιές, ο Σπύρος Ορνεράκης γίνεται η ψυχή των παιχνιδιών, τόσο σε σκηνικά όσο και σε ιδέες.
Γνωστός για την πολιτική του γελοιογραφία την οποία υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια με χιούμορ και οξυδέρκεια , κρύβει μέσα του ένα σπάνιο ταλέντο στις προσωπογραφίες δίνοντας στα ρεαλιστικά σκίτσα ή στις καρικατούρες του ένα ιδιαίτερο, προσωπικό και αναγνωρίσιμο στυλ.
Με αυτό ακριβώς το ιδιαίτερο ύφος στις προσωπογραφίες, επηρέασε άμεσα και δημιουργικά την νεώτερη γενιά των προσωπογράφων σχεδιαστών, τόσο ως καλλιτέχνης, όσο και ως δάσκαλος στην ομώνυμη σχολή του.

Στα 40 μου θέλω...

Τι μας επιφυλάσσει η επόμενη 20ετία? Κανείς δε ξέρει. Κάθε άνθρωπος την φαντάζεται διαφορετικά. Ο ένας να έχει πολλά χρήματα, ο άλλος κοινωνική καταξίωση… Εγώ ελπίζω να τα έχω όλα. Και κοινωνική καταξίωση, και δόξα και ευτυχισμένη οικογένεια… Ίσως να ζητάω πολλά αλλά αυτά είναι τα standards μου και τα όνειρα μου όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου στα 40 του. «Είναι ακόμα μακριά» σκέφτομαι, «έχω χρόνο μέχρι τότε» λέω σιγά. Δεν θέλω να τελειώσει η φοιτητική μου ζωή… Δεν είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω ακόμα την αληθινή πλευρά της καθημερινής ζωής. Όταν ήμουν μικρή αναρωτιόμουν, όπως κάθε μικρό κοριτσάκι : « θα κάνω οικογένεια, θέλω να παντρευτώ μέχρι τα 40 μου». Το σκέφτομαι και γελάω.. Είχα και άλλα όνειρα… Να γίνω μία πετυχημένη μπαλαρίνα, να με χειροκροτεί ο κόσμος σε κάθε μου παράσταση, να με αγαπάει το κοινό και να κερδίζω πολλά χρήματα. Δεν έγινα μπαλαρίνα, αλλά ευελπιστώ να γίνω μία δυνατή δημοσιογράφος που έχει όμως τις ίδιες απαιτήσεις : δόξα, καταξίωση, χρήματα.
Βέβαια με την σημερινή κατάσταση κανείς πλέον δεν κάνει όνειρα. Όλοι φαίνονται τόσο σοβαροί, και οι προβληματισμοί τους είναι οι ίδιοι με τους δικούς μου… Εγώ είμαι 21, αυτοί είναι 41… Υπάρχει διαφορά. Όταν ήταν σαν και μένα άραγε ποια ήταν τα όνειρά τους?
Φοβάμαι ακόμα μην οι προβληματισμοί μου δεν γίνουν πραγματικότητα. Ο φόβος βέβαια κάθε 20άρη. Θυμάμαι όσο πήγαινα σχολείο το μόνο μέλημά μου ήταν να περάσω στο πανεπιστήμιο και μετά όλα μου τα προβλήματα θα λυνόντουσαν. Έτσι πίστευα. Όμως δεν είναι τα πράγματα τόσο ρόδινα. Μετά το πανεπιστήμιο τι επικρατεί? Πολλές φορές αποφεύγω να σκέφτομαι το μέλλον. Ίσως επειδή δεν ξέρω ακριβώς τι μου επιφυλάσσει και φοβάμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα κατάμουτρα. «Μια χαρά είμαι με τα χρήματα των γονιών μου. Δεν φοβάμαι τίποτα» σκέφτομαι αλλά ξέρω πως είναι λάθος.
Τι θα γίνω στην επαγγελματική μου ζωή? Θα είμαι ευτυχισμένη? Θα κάνω οικογένεια? Θα είμαι υγιής? Αυτές οι ερωτήσεις κάποτε ήταν όνειρα, τώρα έγιναν προβληματισμοί.
Πλέον έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του τι θέλω πραγματικά να γίνω, χωρίς όμως να είμαι σίγουρη για το αν θα πραγματοποιηθεί. Σπουδάζω δημοσιογραφία, είμαι στο 3^ο έτος και σκέφτομαι το πολεμικό και το πολιτικό reportage. Θέλω να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια σε 4 -5 χρόνια και εύχομαι να είμαι υγιής… Πλέον κατέληξα στο τι θέλω να γίνω αλλά ακόμα με αμφιβολίες εάν οι απαιτήσεις μου θα πραγματοποιηθούν. Ακόμα περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως ένα παιδί 20 ετών δεν είναι σωστό να σκέφτεται τι θα απογίνει στα 40 του…. Κάποιος είπε κάποτε «ζήσε το σήμερα, ξέχνα το χθες και άσε το αύριο» και ίσως αυτό να είναι το πιο σημαντικό. Δεν είναι ανάγκη να μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτόμαστε πως θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε… Απλά αφήνουμε τον χρόνο να περάσει και αρπάζουμε τις ευκαιρίες που έρχονται μπροστά μας. Δεν πρέπει να προκαθορίσουμε εμείς την ζωή μας. Ίσως έτσι τα όνειρα μας να μην πραγματοποιηθούν και τα «θέλω» μας να βουλιάξουν. Ζήσε όπως θες εσύ και… Carpe Diem…